Saytımızda axtarın

     MENU
Quranda İmamət

Quranda imamət - 9 (a)

Günahın uzaq olmasıyla, günahdan uzaq olmağın fərqi

Burada Söhbət Əhli-Beyt adlı bir qrupdan gedir. Bunlar kimlərdir? hələ bununla işimiz yoxudur. Lakin Allah onlarda ricsi aparmağı iradə etmişdir. İzah etdik ki, Rics nəyə deyilir. Əgər rics çirkin əməl, çirkin əqidə, çirkin düşüncə və çirkin davranışdırsa Əhli-Beyt onlardan uzaqdır. Nə etiqadda batil etiqadları var, nə əməldə batil əməlləri vardır. Bu və digər mənada məsumluq deməkdir. bir insan həm etiqad baxımından ricsdən uzaqdırsa, çirkin etiqadı yoxdursa, həm əməl baxımından ricsi yoxdursa, çirkin əməli yoxdur bu zaman o insan məsum olar. Bunların davamını daha sonra qeyd edəcəyik. İzah etmək istədiyimiz bəhs ricsi aradan aparmaqdır. “Li yuzhibə ənkumur rics”. Ricsi sizdən apardı. Bizim kimi adi insanlardan ricsi aparmazlar. Əgər sağlam olsaq biz özümüzü ricsdən uzaqlaşdırarıq. Biz çirkinliyə tərəf gedərik, əgər tövbə etsək bu zaman özümüzü çirkinlikdən qaçırarıq. Yenə də təbiətimizdə günaha meyl, istək qalar. Çünki, bəşər təbiətən heyvandır. O zamana qədər ki, kamilən bu heyvaniyyət dairəsindən özünü çıxarmayıb, heyvani istəklər onun daxilində vardır. Ona görə əgər bizdə günahlardan tövbə də olsa, günahdan uzaqlaşsaq da bu cür ifadə işlətmək düzgündür ki, biz özümüzü günahlardan uzaqlaşdırırıq. Yəni günaha gedirik, lakin tövbə etsək birdən günahlardan uzaqlaşırıq. Əhli-Beyt isə elə deyil. Əhli-Beyti Allah elə edib ki, rics onlardan uzaqlaşıb. Onların günaha yolları yoxdur. Nəinki insanın günaha getməsinə yolu yoxdur. Günahın insana gəlməsinə yolu yoxdur. Bir budur ki, insanın günaha yolu yoxdur yəni insan günaha düşən zaman özünü ondan çəkindirir. Əhli Beytə isə günah özü yaxınlaşa bilməz. Çirkinliyin gəlməsi üçün hər hansı bir şərait yarana bilməz. Söhbət burada Əhli-Beytdən gedir. Yəni o qədər onların ruhu əzimdir ki, əzəmətli ruha malikdirlər ki, heç bir çirkinlik onlara tərəf qanad aça bilməz. Nəinki qanad açar, onlara çatar lakin onlar çirkinliyə düşməzlər. Allah onların ruhunu elə formada tərbiyə edib ki, rics onlara çata bilməz. Bəzi insanların zehninə günah gəlməz. Bəzi insanların zehninə günah gələr lakin tövbə edərlər. İnsanın zehninə günah gəldiyi zaman sonra tövbə edir özünü günahdan çəkindirir. İnsanın zehninə günah gəlmirsə günah ona çata bilməz. Onlar o qədər böyükdür ki, günah onlara çatmaq üçün o qədər yüksəyə uça bilməz. Bu məsələyə belə yanaşaq. Günah bir mərhləyə qədər insanla paralel gedir insandan əl çəkmir. Məsələn: Mənim, hələdə günah üzvlərim, qəlb günahlarım, qulaq günahlarım var. Amma əl günahlarımdan tövbə etdim. Naməhrəmə toxunmur, oğurlamır və. s bunlar əl günahlarıdır. Özümü əl günahlarından çəkindirirəm. Bununla hələ sağlam insan deyiləm. Çünki, indi günah ayrı cür gələ bilər. Qulağımla günah edə bilərəm. Gərək qulağımı da günahdan çəkindirim. Bu zaman qulağımı da günahdan çəkindirsəm qəlbimlə də günah gələ bilər. və. s. Bir mərhələyə çatdım ki, qəlbimi də günahdan çəkindirdim daha mənə tərəf günah gələ bilməz. Daha o günahın əhatə dairəsindən üstündəyəm. Bizki deyirik məsum günah etməz, yəni günah onun zehninə gəlməz, ruhuda elə bir dairdədir ki, günah ona tərəf çata bilməz bu mənadadır. ruh rüşt etdiyi zaman, ruh əzəmətləndiyi zaman daha şeytan ona nüfuz edə bilməz. Şeytan insana bir mərhələyə qədər nüfuz edə bilər. İnsanın qəlbində xəstəlik olduğu zaman, üzvi xəstəlikləri olarsa, günah xəstəlikləri varsa günah ona nüfuz edə bilər. İnsan müxləs olduğu zaman şeytan özü deyir: “Daha mən ora uça bilmərəm” . Biz Allahla bərabər deyilik. Zərdüşt dinində xeyir şərlə bərabərdir. Harda xeyri varsa orada şər də var. Ona görə xeyir şər mübarizəsi, haqq batil mübarizəsi hər zamandır, həmişədir. Şeytan nəfs əql ilə həmişə mübarizə edir. İslam dinində isə o cür deyil, İslam dinində tövhidə etiqadımız vardır. Şeytan da ilahi məxluqdur. Allahın yaratdığı məxluqudur. Ona görə onun qüdrəti məhduddur. Bir həddən sonra bəşərə daha şeytan nüfuz edə bilməz. Quran bir ayədə buyurur ki, Şeytan Allahdan möhlət istəyir. Allah möhlət verəndən sonra Allaha müraciət edir: “Hamısını aldadacam, lakin sənin müxləs bəndələrinə nüfuzum yoxdur, onlara gücüm çatmaz, çünki, mən ora daxil ola bilmərəm.” Şeytanın onlara yolu yoxdur. Günahın onlara getməsi üçün yolu yoxdur. Nəinki onlar günaha düşməzlər. Günah onlara tərəf gedə bilməz. Buyurulmur ki, onları ricsdən uzaq etdim, Buyurur: Ricsi onlardan uzaq etdim, daha onlara tərəf rics gəlməz. Bir budur ki, buyursun “liyuzhibə Əhləl Beyt ənir rics”, Liyuzhibəkum ənir rics. Yəni Sizi ricsdən uzaqlaşdırdım. Bu mənada ki, siz ricsə yapışmışdınız sizi ondan qopardım. Əksi olaraq buyurur: Ricsi sizdən uzaqlaşdırdım. Yəni rics sizə tərəf çata bilməz. Buna bənzər Yusuf surəsində Yusuf haqqında ayə vardır. Yusuf günaha düşmədi. Bir sıra günahlar var ki,bu günahlar hələ hələ insanın ürəyindən çıxmaz. O günah insanın kökündədir, rişə bağlayıb, kök bağlayıb. İnsan kökünü müalicə etməsə, budaqlarını müalicə etsə yenə həll olmaz.. Tövbə ona deyirlər ki, insan gördüyü günahı daha görməz. Axı işin kökü var. Elə bil bir ağacdır. Kökü var, budaqları da çıxıb. Sən budağını kəsirsən. Bu o demək deyil ki, daha o günahı etməyəcəksən. Sən o budaqdan daha günah etmirsən. İndi isə başqa budaqdan günah edirsən. İnsanda həsadət, paxıllıq olduğu zaman paxıllığına görə də qeybət edir. Bu gün eşidib ki, qeybət günahdır. Qeybət etməkdən tövbə etdi. Özünü tam islah etmədi, həsadətini islah etmədi sadəcə olaraq qeybətdən tövbə etdi. Düzdür mümkündür o insan bir şəxsin qeybətin etməsin ama o insana qarşı bədbin olsun, o insanla dalaşsın və ya nalayiq sözlər desin həmən şəxsə. Bu Qeybət deyil amma ayrı yollardır. Bu nədən irəli gəlir? Bundan irəli gəlir ki, insan özünü islah etmir. Tövbə edir lakin islah etmir. İslah odur günah budaqlarını kəsməklə paralel həmən ağacın kökünü də kəsəsən. Biləsən ki, o günah sənə hardan gəldi. o günah hardan gəldiyini bildiyin zaman onu da islah edəsən. Buna islah deyirlər. Tövbə edirlər və islah edirlər. Onda insan rüştə çatar. Sırf tövbə ilə insan rüştə çatmaz. Nəsuh tövbəsidə da həmən islahdır. Bizlər niyə gündə tövbə edirik gündə günah edirik. Çünki, özümüzü islah etmirik. Tövbə edirik, müxtəlif işlərimizdən tövbə edirik. Məsələn: Gündə evin həyətindən tikan çıxır, bu tikanın budağını kəsirik kökünü yox. Tövbə edirik sevinirik ki, Allah yolundayıq. Hər nə günah ediriksə tövbə edirik. Bununla özümüzü İslah etmiş sayılmırıq. Xülasə insanın bəzi günahları budaq kimidir. Bunlar kökdən həll olmasa yalnız özünü bu tərəfdən təmizləsə başqa tərəfdən üzə çıxar. İmam Əli Nəhcül Bəlağədə bir cümlədə cəmiət haqqında buyurur: Biz istərdik ki, bunu bir şəxs haqqında olaraq qeyd edək. Buyurur: Sizin cəmiyyətiniz çürümüş bir parçaya bənzəyir ki, parçanı bu tərəfdən tikirəm o tərəfdən parça cırılır. Çünki, o çürüyüb. Bəzi insanlar o cürdürlər. İslah etməsələr, parçalarını bir tərəfdən tikərlər. Bir tərəfdən qapını bağlasalar amma başqa bir tərəfdən günah gələr. İslaha bir ayrı misal qeyd edək. Bizim evimiz zibilxana olsa və ya zibil evdə qalsa bu zaman iy gələr. İy pəncərədən bayıra çıxır. Bu iyi ətrafdakı insanlarda hiss edir. Yəni camaat görür ki, mən filan günahı edirəm. Bu zaman həmən pəncərəni bağlayıram. Buna tövbə deyirlər. Daha o pəncərədən bayıra iy çıxmır. Amma hələdə zibili təmizləməmişəm. Pəncərədən iy çıxmır daha. Daha qeybət etmirəm. Amma Həsadət yerindədir. O zibil hələ qəlbin içindədir. Sonra yavaş-yavaş iy çoxalır. Bu iy bir çürümüş divarın bir hissəsindən çıxmaq üçün yer axtarır. Və oradan bir baca tapır, deşik tapır oradan bayıra çıxır. Yenə iyi hiss edən camaat etiraz etməyə başlayır ki, bu nə evdir iy məhəlləni tutdu. Sonra mən həmən çürümüş divarın açıq hissəsini malalayıram. Oranı da bir təhər malalalamaqla sanki tövbə edirəm . Buna tövbə deyirlər. İslah olmayıb. İslah odur ki, bu zibillərin hamısını evdən götürüb bayıra ataq. İslah isə buna deyirlər. Biz tövbə edirik amma özümüzü İslah etmirik. Tövbə ilə islahın fərqi haqqında bir misalda qeyd edək. Xəstələnmişik, xəstəlik ürəyimizə qədər irəliləyib. Qrip olmuşam, mənə soyuq dəyib. Lakin bu ciyərdəndir. Sadə dərmanlarla özümü müalicə edirəm daha öskürmürəm. Daha burnumdan da su gəlmir. Tövbə buna bənzəyir. O demək deyil ki, mən özümü müalicə etdim. sabah yenə bir qədər hava soyusa, biraz da Özümü soyuğa versəm yenə mənə soyuq dəyəcək. Çünki, kamil müalicə olunmamışam. Xəstəliyin kökü daxildə hələdə var. O təkcə zəif, süst, çürümüş bir yer axtarır ki, ordan bayıra çıxsın. İnsan özünü islah etməsə çürümüş divarlardan günahının kökləri üzə çıxar. məndə qəzəb hissi, şəhvət, həsadət hissi, nəfsani istəklər olduğu zaman onları malalamaqla aradan getməz. Gərək onları özüm kökdən həll edim. Biz isə malalayırıq. Malaladığımız zaman məsələ kökdən həll olunmur. Burdan düzəlirsə başqa yerdən üzə çıxır. Bu gün tövbə edirəm sabah isə günah ayrı cür zühur edir. Bir sıra hissiyatlar var ki, islahla insanda əmələ gələr. Yusuf peyğəmbər özünü islah etmişdi. Nəinki tövbə etmişdi. İslah olunmuş bir insan idi. Ona görə də heç bir hadisədə özünü itirmədi. Yusufu əhatə edən amillər, hadisələrin biri biz adi insanların başına gəlsə özümüzü itirərik. Məqsədimiz Yusufun başına gələn hadisələri bir bir qeyd etmək deyil. Yusufun cərəyanı çox genişdir. Təkcə Züleyxa ilə olan hadisəni sizin üçün misal olaraq qeyd edək. Belə biri bizə tərəf gəlsəydi özümüzü itirərdik. Züleyxa şəhərin ən gözəl xanımı idi. Yusuf eyni zamanda subay idi. Yusuf o zaman sarayda qul idi. Züleyxanın sözünə baxması vacib idi. Çünki, Züleyxanın qulu idi. Tarixdə Yusufu Züleyxaya qul kimi almışdılar. Burada amillərə diqqət edin. Qul, yəni sahibi nə desə onun sözünə baxmalıdır. Yusuf cavan idi. Subay olsada qoca deyildi. Və Yusufu abrı getsədə hələ heç kim tanımırdı.Yəni onun abrı getsəydisə də şəhərdə onu və ailəsini tanıyan yox idi. Axı bəzən tanındığı üçün bəzi günahları etmir. Nəinki islah olmuşdur. Yusufda da günah etməsi üçün belə bir maneə yox idi. Onu heç kim tanımırdı. Özünü sonra təqdim etdi ki, mən Yəqubun nəslindənəm. Bunlar hamısı günaha yol açırdı. Yusufun elə bir şəraiti var idi ki, günah etsəydi heç nə baş verməyəcəkdi. Züleyxada onun gözünün qabağında qapıların hamısını bağlamışdı. Özü də qapıların hamısını. Quranın termininə diqqət edin. “Ğəlləqətil əvvab” yəni Qapılar hamısı. Təkcə bir qapı yox bütün qapılar bağlanmışdı. Özü də “ğəlləqə”. Ərəb dilində ğəlləqə, yəni möhkəm bağladı. Bu təmin verir ki, qapılar hamısı bağlıdır özü də möhkəm şəkildə bağlıdır. Yəni biz açmasaq heç kim içəri girə bilməz. Özü də bir qapı deyil ki, səs eşidilmiş olsun. Qapılar iç-içədir və hamısını bağlamışam. Sarayda iç-içə qapılardır. Mənası odur ki, qapıların hamısını bağladım. Bu digər bir cəhət. Yusufu qadın tələb edirdi. Nəinki Yusuf onu tələb edirdi. Qadın tələb etsə insan daha tez aldana bilər. Adətən günah kişi tərəfindən tələb olunar. Düzdür qadın kişiyə günah şəraitini yaradar. Lakin heç vaxt o deməz, tələb etməz. Adətən tələb kişi tərəfdən olar. Orada əksinə idi. Züleyxa tələb edir xahiş edir, yalvarırdı. İnsan bir nəfəri çox görsə getdikcə ona nisbətən, xüsusən də onun məqsədi günah etmək olsa özünü bəzəyər. Yusuf dünən Züleyxanın evinə gəlməmişdi. ki, deyək dünən bazardan gətirilib Züleyxanın evinə bu gün də deyir, gəl günah edək. O cür deyildi. Yusuf onun evinə gətirildiyi zaman uşaq idi. Bu hadisəyə qədər onun evində bir müddət yaşamışdı. Züleyxanın belə fikri var idisə mütləq bu müddət ərzində Yusufa psixoloji təsirlər qoymuşdur. Hadisə zamanı psixoloji təsirlər yox, artıq ona istəyi olduğunu dili ilə söylədi. Qadın adətən dili ilə deməz. Məlumdur faciə o qədər böyüyüb ki, dili ilə deyib. Yəni buna heç psixoloji təsir etməyib ? Bunlar biri bizim başımıza gəlsə məlum deyil ki, özümüzü bundan saxlayarıq ya yox. Züleyxa Yusufa dedi: Əgər mənim sözümə baxsan səni böyüdərəm. Və bu əql cəhətindən də düzdür. Burada iqtidar Züleyxanın əlində idi və Yusif cərəyanından aydın olur ki, Misirin əzizi də Züleyxadan nəsə çəkinirdi. Onun bu işinə heç nə demədi. Xəyanətini elə ört bastır etdi. Yusufa dedi, heç kimə demə. Adi adamlar belə bir şey görsəydilər ayrı davranış edərdilər. Misirin əzizi belə davranış etdi. Məlum olur ki, o xanımın orada çox qüdrəti var idi. Və Yusuf da bunu bilirdi. Çünki, orada çoxdan yaşayırdı. Bəs bu cəhətdən də əmin idi ki, əgər Züleyxanın sözünə baxsa hətta qüdrəti də əlinə ala bilər. Digər cəhətdən də əmin idi ki, əgər Züleyxanın sözünə baxmasa çoxlu təhlükələrə düşə bilərdi. Çoxlu təhlükələri haradan qeyd edirik? Quran Yusufdan xəbər verir: “Yusuf  baş verən bu hadisələrdən sonra dedi ki, mənə zindan onların dəvətindən daha yaxşıdır.” Yusuf özünü islah etmişdi. Günahdan tövbə etməmişdi. Özünü islah etmişdi. Hələ bu cərəyanı bundan da geniş təhlil etmək olar. Biz təthir ayəsinə qayıdaq. Allah orada Yusuf haqqında belə bir söz Buyurur: “Kəzalikə linasrifə ənhus suə vəl fəhşa - Belə pis əməl və əxlaqsızlığı biz Yusufdan uzaq etdik.” Onları Yusufdan uzaq etdik. Yusufi onlardan yox. Burada da həmin formadadır. Niyə o cür etdik? “İnnəhu min ibadinəl muxləsin - O bizim müxləs bəndələrimizdən idi”. Məlumdur ki, insan müxləs olsa günah ona yol tapmaz. Nəinki o günaha yol tapmaz. Günah ondan dəf olar. Nəinki rəf olar. Dəf ilə rəfin fərqi budur ki, dəf - elə bil sənə bir xəstəlik gəlir onu özündən uzaqlaşdırmaq üçün qarşısını alan tədbirlər görürsən. Bir də var xəstəlik sənə gəlir sən isə möhkəmsən onu qaytarırsan. Buna “Rəf” deyirlər. Özündən Rəf edirsən. Günah gəlib sənə çatır amma sən günahdan qaçırsan. Biri də var günah sənə çatmır. İnsan ruhən böyüdüyü zaman günah ona çatmaz. Xəstəlik ona o səviyyədə çata bilməz. Məsumluğun da mənası budur. Bu da  Əhli-Beytdən ricsi aparmaqdır. Aparmaq bu əzəmətdədir. Biz özümüzə tövbə və islah məsələsini dərs kimi izah etdik. Sonra buyurur: Çirkinliyi sizdən apardıq və sizi pak etdik, sizə təharət, paklıq verdik. Təharət etmək çirkinliyi aradan aparmaqdır yoxsa fərqi var? Hökmən fərqi vardır. Çirkinliyi aradan aparmaq səlbiyyə sifətdir yəni aparır. Təharət vermə subutiyyə sifətdir, bir şeyi verir. Təharət vermə yəni paklıq verməkdir. Elə bil sən zibilliyi aparırsan olur yuzhibur rics. Əvəzinə ətir səpirsən olur - yutəhhirəkum. Təharət verir. Yutəhhirəkum. Sizə təharət verir, paklıq bəxş edirik. Həm sizdən çirkinliyi aparıb həm də sizə paklıq bəxş edib. Burada Fəxri Razidən bir nöqtə, incəlik vardır. Fəxri Razid qeyd edir: Bu çirkinliyi aradan aparmaqla təthiri burada Allah bir yerdə gətirib. Buyurur ki, bu bir incə nöqtədir. O incə nöqtə nədir? Şəriətdə belə bir hökm var: Bəzən insanın əli nəcisdir, qandır və.s qanı aradan aparırsan bununla nəcis özü aradan gedir lakin iyi qalır, rəngi qalır bu qalan izlər nəcis deyil. Buyurur: Bəzən nəcisin özü gedir lakin yerində nəcasətin izi ilə, nəcis əmələ gəlməz. Təharət bəxş etsən bunlar da gedər. Qeyd edir ki, Allahın buyurduğu bu cümləsinin – “liyuzhibə ənkumur rics” mənası budur ki, günahı sizdən aparmışıq sizə günah yol tapa bilməz. Buyurur “yutəhhirəkum” budur ki, sizə Allah kəramət paltarı da geydirmişdir. Yəni sizi həmdə ətirləyib. Siz Əhli-Beyt beləsiniz. Təthir yəni təharət bəxş etmək. Bəzən insan bir şeyin özündən uzaqdır amma onun iyi gəlir, bir az abu havası var. Özü günah adamı deyil, amma beləsində günah abu havası var. Hələ günah etmir. Beləsindən yalnız iyi gəlir. Quran bir sıra ayələrdə buyurur: Ənbiya 101, 102, 103: “O kəslər ki, Sabiqdən husnaya malikdirlər yəni gözəl sifətlərə malikdirlərsə onlar cəhənnəmdən uzaqdırlar o qədər uzaqdırlar ki, cəhənnəmin səsini də eşitməzlər.” Cəhənnəmdən uzaqlıq bir şeydir, cəhənnəmin səsini eşitməmək ayrı bir şeydir. İnsan zibilxananın içində olmaya bilər lakin elə yaxın ola bilər ki, o zibilxanadan ona iyi gələr. İnsan günahdan çox uzaqdır buna yutəhhirəkum deyərlər. Ricsdən uzaqlıq bir şeydir, təharətə malik olmaq isə başqa şeydir. Təharət bir növ sübuti varlıq sifətidir. insan fəzilətə malik olduğu zaman təharətə malik olar. Rəzilətdən uzaqlıq yəni səndə rəzilətə səbəb olacaq bir şey yoxdur. Fəzilət olsa təharət bəxş olunar. Ondan uzaqsan. Bu da “yutəhhirəkum təthira” deməkdir. Sonra buyurur: “innəma yuridullah liyuzhibə ənkirum ricsə Əhləl Beyt və yutəhhirəkum təthira.” Hələ söhbət bundan getmir, Əhli Beyt kimdir? Hələ qeyd etmək istəyirik ki, burada Allah Taala nəyi vurğulamaq istəyir? Burda Əhli Beytə nə olur, onlar hansı dərəcəyə çatır? Biz bunları qeyd edirik. Bu zaman aydın oldu ki, qeyd olunan bu kəlam əzəmətli kəlamdır və bunu hər kəs iddia edə bilməz. İzah etdik ki, müctehid kimə deyilir. Əlifba öyrənən deyə bilməz ki, mən müctehidəm. Çünki, müctehidin mənasını aydın edir ki, hər yerindən duran müctehid ola bilməz. Biz ətada məqsədləri qeyd etmək istərdik. Yəni bu ayədə Əhli-Beytə nə olur? Ricsdən uzaq olur, təharətə malik olur özü də necə. Elə formada ki, müxləs olur. Yəni günah onlara çata bilmir. Daha onlara günahın nüfuz imkanı olmur. Belə bir səviyyədə olarsa heç kəsin tamahı bu ayəyə düşə bilməz. Yuridu - muzaridir. Muzari indiki zaman və gələcək zaman deməkdir. Ərəb dilində keçmiş zaman məsələn: yedi - bu keçmiş zamandır. Yeyir ardıcıllığı göstərir. İndiki zaman fel ardıcıllığı bildirər. Allah buyurur: yuridu - istəyir iradə edir. Əradəllah buyurmur - Allah iradə etdi, oldu getdi. Yəni hər an Allah bunu iradə edir. Hər an Allahın feyzi, çirkinliyi aradan aparmaq və təharət bəxş etməkdir. Hər zaman bu bulaq onlara saçır, onlara qaynayır. Çünki, yuridu - Allah hər an iradə edir. Bir dəfə iradə edib bitib yox. Bu bulaq hər an onlara aiddir. Ona görə hər an onlar çirkinlikdən uzaqdırlar, hər an belələrinə təharət bəxş olunur. Əgər onların evinə bir azda çirkinlik gələrsə bu ayəyə ziddir. Ona görə hər an onlar çirkinlikdən uzaqdırlar, onlara hər an təharət bəxş olunur. Əgər hər an əlimə su axırsa əlimi təmizləyir və hər an əlimə ətir vurulursa mənim əlim gör necə olar. Bir budur – Dünən mənim əlimi təmizlədi, dünən ətir vurdu axı bu gün yenə çirklənə bilər. Ətirində gözəl qoxusu aradan gedər. Bu zaman əradə olar. Allah isə buyurur: “Yuridu.” - İstəyir iradə edir. Yəni hər an bu iş baş verir. Hər an sizə aid bu bulaq qaynayır. Təmizləyir su və ətir vurur. Bu ardıcıllığı yetirir və bu feyzin həmişəliyini çatdırır. Ona görə ismət buradan istifadə olunur. Əgər bunlar məsum olmasaydılar hər an ricsin aradan getməsi baş tutmazdı. Bir gün olardı ki, onlar yüksəklikdən tənəzzülə uğrayar və onlara günah da nüfuz edərdi. Hər an rics onlara çatmaz, çünki buna yol yoxdur. Əgər hər an onlara ətir vurulursa o paklıq ətridir. Qeyd edək ki, onlara bu ətir necə vurulur. Allah bir sıra insanlara “şərabi təhur” verər. Təhur pak edicidir, şərab isə insana qidadır. Belə isə ayədə onun nə mənası var? Həmən təhur onlara hər an verilir. Bunlara, o ətir hər an vurulur. Ona görə bunlar məsumdurlar. Budur bundan qeyri deyil Allah iradə edib siz Əhli Beytdən ricsi aparıb, və sizə təharət bəxş edib. Bəhs burada ricsi insanlardan aparmaq idi, nəyinki onları ricsdən aparmaqdır. Bunlar günahdan yuxarıdırlar, günah onlara çatmaz. Günah bir oxa bənzəyir, həmən ox aşağıdan vurulur. Bir quş nə qədər yuxarıdan uçsa o ox ona dəyməz. Quş aşağılardan getsə onu rahat vurmaq olar, yuxarılara qalxdıqca bir az incə vurmaq olar. Gərək düzgün nişan alasan. Daha da yuxarı uçsa düzgün nişanlaya bilsən də oxunun ora çatmaq qüdrəti olmaz. Məsafə uzaqdır, oxun hədəfə dəyməsindən ümidini kəsməlisən. İnsan da o cürdür. Bir gün insan yerə yaxındır yəni hələ yer mövcüdüdur, dünya mövcüdudur, dünya maraqları ilə yaşayır, onu oxlamaq rahatdır. Şöhrət ilə, şəhvət ilə oxlaya bilərsən. Şübhə ilə də oxlaya bilərsən. Hər şey ilə oxlamaq olar. Çünki, bu insana yaxındır. Bir az yuxarıya çıxsa, paklığa tərəf bir zərrə yaxınlaşsa bəzi şeylərlər oxlaya bilməsən də amma yenə də oxlamaq imkanın olar. Daha əlinlə daş ata bilməzsən. Gərək dəqiq nişan alasan. Lap aşağıda olan zaman daşla da vursan dəyər,lakin bir az yuxarıya çıxanda görürsən yox daş o məsafəyə çatmır gərək onu oxla dəqiq vurasan. Bir zaman istəyirlər ki, şəhvətlə yerə salsınlar. Onu incə şəhvətlə salırlar daha kobud şəhvətlə yox. Kobud şəhvət o aşağıdakıları yıxar. Çünki, onlar hələ yerdədirlər. Onlar elə kobud formada günaha itaət edirlər. Bir az yuxarıya çıxanda kobud formada günaha itaət etməzlər. Günah belələrinə incələşər. Bir az da ox surətli və dəqiq olar. Şübhə də onun tayıdır. İnsan bir zaman elə yerdə yaşayır ki, sadə bir şeylə ateist olur. Bir az da yuxarıya çıxsa gərək beləsinə möhkəm şübhələr atasan ki, onu dinə nisbətən nifrətli edəsən. Və insanın sairi hissiyatı da o cürdür, onlar kobuddan incələşər. İncələşmək yəni bir az yuxarıya çıxanda gərək diqqətlə hesab kitabla onu vurasan ki, o quş yerə düşsün. Asanlıqla o quş yerə düşməz. Məsələn: Bəzən quşbazlar quşu yerə salanda bəzi quşlar asanlıqla yerə gələr, dən atsan gələrlər. Bəzi quşlar dən atmaqla deyil səs çıxarmaqla, bir az hiylələr etməklə yerə gələrlər. insan quşu necə tələyə salır? Quş nə qədər zirək olsa onu yerə salmaq bir o qədər məharət tələb edir. Quşlar da o incəlikləri daha yaxşı tanıyırlar. Quşa nisbət dünya ləzzətləri də o cürdür. Nəfs, şeytan sifət insanlar da belədir. İnsan nə qədər paklığa tərəf getsə günaha düşməsi o qədər incələşər. Bəzən insan özü bilmədən günaha düşür. Həyatına nə etdiyini hiss etmir. Çünki, incələşib. İnsan bəzən uşağını kobudcasına vurur bu aydındır. Bəzən isə insan uşağını incəcəsinə vurar. Bu başqa cür vurmaqdır. Bu incələşib. Görürsən ki, uşaq məktəbdə dərs oxuyur mən heç onunla maraqlanmıram. Bu kobudcasına vurmaq deyil. Bu incəcəsinə vurmaqdır. Uşağın ata anası kimi özümü hiss edirəm, uşağa paltar alıram, yeməyinə diqqət edirəm, hiss edirəm ki, atayam, anayam, lakin tərbiyəsinə diqqət etmirəm. Burada günah incələşdi. Bu bir az kobudluqdan çıxıb. Bəziləri uşaqlarına paltar da almazlar, uşaqlarını saymazlar. Bu kobud günahdır. Yola düşəndən müsadir olmaz. Bu iş baş verməz. Yola düşən zaman örtüyə bürünər günahın içinə, ox dəqiqləşər, hesablanar ta ki, quşa dəysin. Bəhanələr, tələlər bir az incələşər ta ki, quş yerə düşə bilsin. Biz də həyatımızda eləyik. İnsanın nəfsi insan yola düşmək istədiyi zaman ona müxtəlif bəhanələr düzəldir. Ta ki, yoldan bezsin. Dünənəcən kobudcasına əxlaqsızlıq bəhanəsi idi. Axı indi o cür kobudcasına mənimlə mübarizə edə bilməz çünki, o mərhələdən keçib. İndi incəcəsinə, ayrı formada, libasa bürünmək formasında mübarizə edər. Hər insan hər mərhələdə öz zəəflərinə baxsa görər ki, nə qədər kobudluqdan incəliyə tərəf gəlir. günahları da o formadadır. Hətta insan bəzən ibadətə düşər, ibadətin özündə də günah edər. Diqqət edin ibadətin özündə. Məsələn: İbadətləri ilə fəxr edər. Biri var insan zina ilə günah edə, bir də var insan ibadətdə günah edər. Bu zaman incələşər. Burada günah incələşir. Bu zaman ox namaza vurular. Ona görə quş nə qədər yuxarı uçsa, insanada şeytan və nəfs maneə olar. Bunu həmişə hiss etməli və nəfsi ilə cihad etməlidir. Həmişə hiss eləməlidir ki, nəfsi onu aldada bilər. Həmişə bu hiss ilə yaşasa müxtəlif oxlar da həyatına gəlsə o oxları aradan apara bilər. Dəyməyə qoymaz çünki, qalxanı var ox ona dəyib qayıdar onun da heç bir zərəri ola bilməz. Bilməliyik ki, bəşər məsum olmadığı üçün, hər mərhələdə müxtəlif oxlarla üzbəüz olur. Özü də mümkündür bu ox bir dənə olmasın. Müxtəlif sahələrdə belədir. Ona görə də buna diqqət eləməliyik. İncə günahlarımız, incə səhvlərimiz, elə kobud səhvdir, kobud günahdır. Yalnız bizim mərhələmizdə o elədir. Baxın incə günah sürətli maşının incə azmasına bənzəyir. maşının sürətinin az olduğu zaman orada kobud azma həmin ziyanı verər. yuxarı sürətlərdə isə incə səhf eyni ziyanı verər. Orada elə həmin incə səhv, incə əldən çıxma dəyər bir qədər dönmə ilə yoldan çıxarar. Elə həmin ziyanı törədər bəlkə ondan da çox törədər. İncə səhf elə kobud səhvdir. İncə günah elə kobud günahdır. Amma orada o şəkildədir. Çünki, sən orada o şəkilə düşmüsən. Bundan sonra səni daha əxlaqsızlıqla yaralamaq olmaz. Səni namazla yaralamaq olar. Səni qürurla yaralayarlar. Quşuda elə o cür ovlayarlar. Və orada da vursaq yerə yıxılarıq. Amma biz deyirik ki, orada quşu vursaq quş bir az aşağıya gələr. Quşa ox harda dəysə yerə yıxılar. Əgər insanın oxu quşu yaralasa və öldürsə harada ölsə yerə düşəcək. Belə deyil ki, yerə yaxın ölərsə bir cür, göyə yaxın ölsə bir başqa cür düşər. Biz də eləyik. Biz gərək getdikcə nəfsimizlə mübarizə edək ki, çirkinliyi özümüzdən apara bilək. Bizlər beləyik. Qarşısını almaq üçün addımlar atırıq. Qalxanımız olsun. Allah bir sıra insanları bir növ edib ki, liyuzhibə ənkumur rics - onlardan ricsi aparıb, onlara ox heçvaxt dəyməz. Onlar bizə ülgüdürlər.

 

OXŞAR VIDEOLAR